نقش آموزش زنان در توسعه پایدار انسانى

امروزه کیفیت زندگى بشر دچار ناپایدارى است، به همین دلیل لازم است به ارزیابى کیفى محیط زندگى انسانها پرداخته و عوامل ناپایدارى را شناسایى کنیم. این کار نیازمند شناخت متغیرهاى مؤثر برمحیط، دستیابى به روشى براى ارزیابى و داشتن معیارى براى فرابینى و کنترل پاسخ هایى است که جامعه در ترمیم ناپایدارى‏ ها اعمال مى‏ دارد. شاخص­ هاى زیست محیطى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى به عنوان ابزارى اساسى براى پیگیرى و تعریف عملیات و استراتژى‏ هایى که به یک توسعه پایدار و تجزیه و تحلیل و سود و هزینه ناشى از توسعه منجر مى‏ گردد، ظهور کرده ‏اند که با توجه به این شاخص ها مانند «سواد، درآمد، فقرزدایى، بهداشت، سلامت، بهره ‏مندى از آب وهواى سالم، اوقات فراغت، مشارکت­ هاى زنان در فعالیت­ هاى اجتماعى، اقتصادى، فرهنگى و زیست محیطى و...» مى‏ توان پایدارى و ناپایدارى جامعه را ارزیابى کرد و قدر مسلم براى رسیدن به پایدارى، کلیه شاخص هاى پایدارى باید همراه و همگام با هم مورد توجه قرارگیرد. در جریان توسعه نباید عده ‏اى از نظر اقتصادى رشد کرده و گروهى بواسطه آن در فقر بمانند. همچنین از نظر اجتماعى و سیاسى، نقش همبستگى، هماهنگى در عمل و مشارکت بین بخش ها و افراد (زنان) را ایفا کند و موجب تخریب اکوسیستم نشود و از نظر تکنولوژى نیز بهره ‏ورى را افزایش دهد. تا زمانى که به زنان کشورهاى مختلف به عنوان نیمى از نیروهاى انسانى در روند توسعه توجه کافى نشود تحقق توسعه پایدار آرزویى محال به نظرمى‏ رسد. با آموزش و بالابردن سطح سواد زنان و افزایش مشارکتهاى آنان در مسائل اجتماعى، اقتصادى، فرهنگى و زیست محیطى و... مى‏توان رشد و توسعه انسانى را بالا برد. براى اینکه زنان بتوانند در شأن و مقام و منزلت خودشان ظاهر شوند، این امر در درجه اول نیازمند تغییرات اساسى در روند آموزش و فرهنگ زنان در جوامع مختلف است که در ادامه وضعیت فرهنگى و آموزشى زنان در راستاى تحقق توسعه پایدار موردبررسى قرارمى‏ گیرد. بنابراین در این مقاله سعى شده است تا ضمن اشاره به نقش مؤثر آموزش زنان در توسعه پایدار انسانى و شناسایى موانع و محدودیت هاى حضور مؤثر زنان در جنبه‏ هاى مختلف توسعه انسانى، راهکارها و پیشنهادهایى جهت ارتقاى وضعیت زنان جامعه ارائه گردد.